Zanim Mark Ruffalo został obsadzony w roli Chucka Aulego, Martin Scorsese i Leonardo DiCaprio rozważali kandydatury Roberta Downeya Jr. i Josha Brolina.
Początkowo film miał wyreżyserować Wolfgang Petersen.
Początkowo wytwórnia Paramount Pictures chciała powierzyć film reżyserowi Davidowi Fincherowi a w głównej roli wystąpić miał Brad Pitt. Obydwaj jednak wycofali się z projektu.
W końcowej scenie Chuck częstuje Teddy'ego papierosem marki Lucky Strike z filtrem co w rzeczywistości było niemożliwe. W filmie mamy lata '50 a wtedy owe papierosy filtra nie posiadały.
Teddy po jednej ze scen, w której płynie do latarni, wychodzi z morza całkowicie mokry. Parę sekund później jest już suchy.
W biurze oficera SS w Dachau słyszymy nagranie fortepianowego kwartetu Mahlera. Muzyka żydowskich kompozytorów, w tym Mahlera, była zakazana w nazistowskich Niemczech. Żaden oficer SS nie mógł posiadać lub słuchać wpisanej na czarną listę żydowskiej muzyki.
Na początku filmu, kiedy Teddy i Chuck stoją na pokładzie promu, Chuck wkłada papierosa do swoich ust. W następnym ujęciu powtarza tę czynność.
W jednej ze scen dr Cawley daje Teddy'emu szklankę wody i aspirynę na migrenę. Trzymając szklankę w ręku Teddy wypija wodę i połyka tabletkę. W następnym ujęciu szklanka stoi na stole chociaż Teddy jej nie odstawiał.
Kiedy Teddy i Chuck stoją na klifie, Chuck sięga do kieszeni swojej koszuli. W następnym ujęciu z przeciwnego widoku, Chuck ma opuszczone ręce i znów sięga do kieszeni.
W gabinecie Cawleya, Teddy kładzie na stole swoją wodę z lodem i dobitnie wpycha ręce do kieszeni. Później kamera pokazuje Cawleya i Naehringa, po czym wraca do Teddy'ego. Ten wtedy znów trzyma szklankę w ręku.
Na początku filmu Teddy i Chuck stoją na pokładzie łodzi. Kiedy Teddy zapala papierosa na jego palcu wyraźnie widać obrączkę. W następnym ujęciu obrączka znika, by po chwili wrócić na swoje miejsce.
Kiedy Teddy wspomina wyzwolenie obozu w Dachau w retrospekcji widzimy bramę z napisem Arbeit Macht Frei z Auschwitz. W Dachau też zamieszczono ten napis, jednak tamtejsza brama wygląda zupełnie inaczej.
Kiedy Teddy przesłuchuje pierwszego pacjenta rysuje ołówkiem po kartce tak mocno, że robi w niej dziurę. Kartka pozostaje nieprzerwana w następnym ujęciu.
Kiedy Teddy konfrontuje się z dr Naehringiem w korytarzu trzyma strzykawkę bardzo blisko szyi lekarza. Strzykawka oddala się i przybliża przez kolejne dwa ujęcia.
W latarni dwie kartki papieru, które ma przeczytać Teddy są puste.
Podczas przesłuchania pielęgniarek i lekarzy zegar na ścianie wskazuje godzinę 7:20 i nie zmienia się do końca sceny.
Po przesłuchaniu jedna z kobiet wypija swoją szklankę wody i odstawia pustą na stole. Kiedy wstaje dokładnie widać, że szklanka jest w połowie pełna.
Kiedy Teddy rozmawia z Georgem Noycem, jego prawa ręka jest pomiędzy kratami. Kiedy kamera zamiast na Teddym skupia się na więźniu, ten trzyma prawą rękę na głowie i zaczyna się drapać.
Po tym jak Teddy obezwładnia strażnika latarni, wspina się po skałach do wejścia. Na kamieniach leży styropianowy kubek od kawy. Nie były one używane w latach 50-tych w obiegu.
Nagranie kwartetu Mahlera jest słyszalne w gabinecie dr Cawleya oraz w biurze nazisty w Dachau. Pierwsze nagrania pianistów zostały wydane dopiero w latach 60. dwudziestego wieku.
Kiedy Teddy przesłuchuje Bridget Kearns, ta bierze jego notatnik, odwraca go i pisze coś na dole lewej strony. Później, kiedy pokazuje notes Chuckowi, notatka widnieje na dole prawej strony notesu.
W scenie, w której Teddy i Chuck są na cmentarzu, nagle rozpoczyna się burza. Mały liść przykleja się do policzka Chucka, w następnym ujęciu natychmiast znika.
Kiedy Chuck i Teddy wspinają się na wzgórze, by dowiedzieć się, co się dzieje w latarni morskiej bardzo wyraźnie widać cień kamery, poruszający się na ziemi.
Podczas przesłuchania dym papierosowy pani Kerns rozciąga się w dwóch różnych kierunkach, w zależności od ujęć.
Mur, po którym wspina się Teddy porusza się i chwieje podczas całej sceny.
Teddy próbuje uratować dzieci za pomocą sztucznego oddychania. Technika ta została wprowadzona w 1956 roku, akcja filmu rozgrywa się dwa lata wcześniej, a retrospekcja ze sceną utonięcia dzieci - cztery lata wcześniej.
Kiedy Teddy niesie martwego chłopca, którego wyłowił z wody, ten wyraźnie się go trzyma aż do momentu, kiedy mężczyzna położy go na ziemi.
Teddy jest cały przemoczony po tym, jak wyciąga dzieci z jeziora. Tymczasem wszystkie dzieciaki mają suche ubrania.
Kiedy dzieci Teddy'ego leżą ułożone w rzędzie, ramiona dziewczynki krzyżują się i prostują pomiędzy ujęciami.
Kiedy Teddy siedzi na łóżku w latarni trzyma głowę lewą ręką. W następnym ujęciu obydwie dłonie leżą na jego kolanach.
Kiedy Teddy i Chuck stoją na klifie niebo jest zachmurzone, szare. Kiedy Teddy biegnie sam przez las, by zbliżyć się do latarni jest słonecznie i bezchmurnie.
W scenie, gdy Teddy niesie zwłoki swojej utopionej córki, można zauważyć, że wargi dziecka poruszają się. Jej ręka również się porusza.
Gdy Teddy wynosi utopione dzieci z wody i kładzie je na ziemi, można zauważyć, że dziewczynka porusza głową.
Gdy szef strażników oprowadza Danielsa po wyspie, informuje go, że rośnie tam trujący bluszcz oraz żywy dąb. Jednak wyspa ta znajduje się w stanie Massachusetts, a wspomniany żywy dąb nie rośnie na północ od południowej Wirginii.
Podczas włamania do cmentarnej kaplicy w czasie burzy jeden z głównych bohaterów krzyczy "Pchaj!" ("Push"). Teddy wpada do środka, potyka się i upada na podłogę. Widać wtedy, że drzwi do kaplicy otworzyły się na zewnątrz, a nie - do wewnątrz.
W scenie w której Chuck podaje szklankę wody kobiecie przesłuchiwanej przez Teddy'iego, kobieta wykonuje gest picia, ale w dłoni nie ma szklanki, a w następnym ujęciu odstawia ją na stół.
Film kręcono w Bostonie (m.in. w tamtejszym Hyde Parku), Medfield, Dedham, Taunton, Sharon, Hull, Ipswich (Massachusetts, USA) oraz w Parku Narodowym Acadia w Bar Harbor (Maine, USA).
Film kręcono od 6 marca do 30 czerwca 2008 roku.
Początkowo premierę filmu ustalono na październik 2009 roku. Została ona jednak przełożona na luty następnego roku ze względu na brak wystarczających środków pieniężnych na kampanię reklamową. Roczny budżet wytwórni Paramount pozwalał tylko na reklamowanie oraz promocję oscarową dwóch filmów: "W chmurach" oraz "Nostalgię anioła".